Arkadaşımı Geri Alabilir miyim?

 Kirli bir çocuk tanıyorum. Öylesine kirli ve suçlu ki selam bile vermiyorum. Yüzüne bakmaktan kaçınıyorum. Konuşmuyorum onunla, o kadar kaçıyorum ki ondan, sokakta görsem yolumu değiştiriyorum. Oysa o benim en iyi arkadaşımdı. Aynı şişeden gazoz içmiştik. Gofretimizi bölüşmüştük. Hiç küsmemiştik birbirimize. Kavga etmiştik ama hiç küsmedik. Evet, canımı acıttı ama küsmek aklıma gelmedi. Severdim onu. Ne güzeldi o zamanlar. Küçüktük, belki bu yüzdendir. Temizdik en azından. Kirlenmemiştik daha. Temiz olduğuz kadarda saftık. Şimdiki gibi değildik. Fakat şimdi çok değişti arkadaşım. Bilmiyorum beklide ben değişmişimdir. Ama ortada bir değişiklik var. Kirlenmişlik var ortada. Anlayamıyorum. Neden kirlettiler bizi? Ya da kim kirletti? Nasıl kirletti? Bilmiyorum. Kendimi bilmem ama arkadaşımı biliyorum. Gözümün önünde değiştirdiler onu. Çevresi kirletti onu, onunla yaşayarak kirlettiler, kendilerini kirletenlerle aynı sebepten. Bilmiyorum o sebebi ama çok önemli olmalı. Yoksa bu kadar çaba ne için. Sinirleniyorum bazen, temiz ve beraber büyüseydik olmaz mıydı? Yine içseydik aynı şişeden limonlu gazozumuzu. Kavgada ederdik bazen. Yine küsmezdik. Sonra kaçardık evden, akşam azarlanacağımızı bile, bile uzaklara giderdik. Olmaz mıydı? Olurdu ama çok geç kaldım. Kurtaramadım onu, o da beni kurtaramadı. Kaybettik birbirimizi dünya çöplüğünde. Yalanların, hilelerin ve kötülüklerin zincirlerinin olduğu bir çöplükte. Gözlerim doluyor bazen, özlüyorum arkadaşımı. Keşke diyorum, keşke büyümeseydik. Okula hiç başlamasaydık. Bizi en çok kirleten okula. Yine kumdan baraj yapardık. Oyuncak kamyonlarımızla yıkardık yaptığımız barajı. Sonra karnımız acıkırdı. Annem ekmeğin arasına peynir koyar balkondan sarkıtırdı, bizim için yaptığı ipli sepet ile. İkiye böler yerdik. Sonra tekrar dalardık oyuna. Ama biliyorum olmaz artık. Kirlendik, çocuk değiliz artık. Çamurda kirlettiğimiz ellerimizden bile kirliyiz. Topumuzu alıp kaçanlardan bile suçluyuz artık. Biliyor musunuz, ben bu kirlilik içinde en çok arkadaşıma acıdım. Kendimden bile çok acıdım. Onun hiç sansı olmadı. Ailesinin ve çevresinin kurduğu bataklığa saplandı o. Çok hızlı oldu her şey. Kendisi bile anlayamadı. Benden uzaklaşırken suçlu ve kirlilere yaklaştı. Bir baktım eskiden olduğu gibi saf ve temiz bir çocuk yok karşımda. Karşımda, damarlarındaki akan kanı bile kirlenmiş, düşünceleri dahil her şeyi suçluluk ağıyla kaplanmış biri var. Artık geri dönemeyiz. Şansımız bile kalmamış olabilir. Yinede umutsuzlukla soruyorum. Arkadaşımı geri alabilir miyim?